De rode draad is dat al hun albums slechts één woord als titel hebben, ik ben gevoelig voor dat soort ogenschijnlijk nonchalante doordachtheid. Door hun repertoire enkel als synth-, dance, of artpop te classificeren zou je ze te kort doen. De teksten die ze veelal zelf maken gaan wel degelijk ergens over. Ook de covers die ze door hun carrière heen hebben ogenomen in hun eigen stijl zijn nooit zomaar gekozen.
Het nieuwe album is opgenomen met orkest in combinatie met elektronische muziek. De teksten zijn fenomenaal en zijn duidelijke indicatoren van waar we nu staan. De song 'Bullet For Narcissus' gaat over het geloven van allerlei complottheorieën en het blindelings en kritiekloos volgen van de zogenaamde 'sterke leiders' van deze wereld, in dit nummer Narcissus genoemd:
'This Narcissus, his power is his dream
His politics are simply mean
He doesn't trust what he hasn't seen
He's so banal he's made it mainstream'
'Dancing Star' gaat over Rudolf Nureyev en over zijn vlucht uit de Sovjet Unie begin jaren zestig en hoe hij het Londen van de jaren zestig ervaren heeft. In 'New London Boy' wordt het Londen van eind jaren zeventig, begin jaren tachtig bezongen:
'Hanging around with my glam rock brothers.
Skinheads wil mock you call you a fag.
New London boys can't afford to be scared'
Verder zit er door het album heen een zweem van melancholie, gebracht zoals alleen Neil Tennant dat kan, maar ook humor, zoals in 'The Schlager Hit Parade', want het blijft natuurlijk Brits met onderkoelde tongue in cheek lyrics.
Na bijna veertig jaar nog steeds fan van de Pet Shop Boys, en zolang zij doorgaan zal ik dat ongetwijfeld blijven. Ik ben natuurlijk niet van de concerten (te veel mensen die los lopen door elkaar heen), maar voor hen zou ik, mits in de buurt, een uitzondering maken. Ik ga ervan uit dat gezien hun leeftijd en die van hun fans er ook vast wel zitplaatsen zullen zijn.
